"Good will to men" ("Εν ανθρώποις ευδοκία") 1955
"Peace on Earth", του Hugh Harman (δημιουργός των Looney Tunes)
Από τη Metro Goldwyn Mayer (1939).
Προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης, ενώ το 1994 ψηφίστηκε στην τεσσαρακοστή θέση, ανάμεσα στα 50 καλύτερα cartoons όλων των εποχών.
Το 1955 έγινε remake λίγο διαφορετικό, προσαρμοσμένο στα δεδομένα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και στην ατομική βόμβα.
Το πρωτότυπο, στο οποίο ανήκουν οι διάλογοι και ο σχολιασμός που ακολουθούν, είναι εμπνευσμένο από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παραθέτουμε και τα δύο.
Παραμονή Χριστουγέννων. Ο παππούς σκίουρος επισκέπτεται τα εγγονάκια του τραγουδώντας "...Και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία...". "Τί είναι οι άνθρωποι, παππού;", ρωτά το μικρό σκιουράκι. "Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι στον κόσμο, παιδιά μου, αλλά απ' ό,τι θυμάμαι ήταν κάτι πλάσματα σαν τέρατα. Φορούσαν μεγάλα μεταλλικά σκεύη στο κεφάλι, περπατούσαν με τα πίσω πόδια, κρατούσαν στα χέρια μεγάλα σίδερα που πυροβολούσαν και κατέληγαν σε μαχαίρια, τα μάτια τους γυάλιζαν και είχαν τρομακτικές, μεγάλες μύτες - σαν κι αυτή - που έδεναν στο στομάχι (σ.σ. μάσκες αερίων)". "Χαιρόμαστε που δεν υπάρχουν πια άνθρωποι", δηλώνουν τρομαγμένα τα εγγονάκια. "Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί φέρονταν έτσι", συνεχίζει ο παππούς."Ήταν η πιο πεισματάρικη ράτσα που έχω δει ποτέ μου. Πάντα πολεμούσαν για κάτι και μόλις έλυναν το ένα θέμα, εύρισκαν άλλο για να τσακωθούν. Μια ήταν ο ένας ασήμαντος λόγος, μια ο άλλος! Κι όταν δεν είχαν τίποτα για να λογομαχήσουν, αυτοί που είχαν πλατυποδία πολεμούσαν μ' εκείνους που είχαν πεταχτά δόντια και οι χορτοφάγοι με τους κρεατοφάγους... Ώσπου μια μέρα μπλέχτηκαν σ' έναν φρικτό πόλεμο. Παντού σφαίρες, βόμβες σφύριζαν στον αέρα. Ήταν φοβερό. Πολεμούσαν και πολεμούσαν και πολεμούσαν..., μέχρι που απέμειναν δύο μόνο άνθρωποι κι ο ένας σκότωσε τον άλλον. Κι αυτοί ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στη Γη..." Στο σημείο αυτό βλέπουμε τα ζωάκια του δάσους να βγαίνουν έκπληκτα από τις φωλιές τους, ν' αντικρίζουν παντού ερείπια και να μην ξέρουν τι να κάνουν. Στα χαλάσματα ενός ναού έχουν βρει τη Βίβλο και η σοφή κουκουβάγια τη μελετά. Ο παππούς τότε ήταν ένα μικρό σκιουράκι, αλλά... "Ήμασταν όλοι πολύ μπερδεμένοι κι εγώ τότε έγινα ένας μικρός σωτήρας. Ρώτησα την κουκουβάγια: "Τι σημαίνει αυτό, κυρία κουκουβάγια;" "Ου φονεύσεις", μου απάντησε. "Χμμ! Μοιάζει να είναι ένα πολύ καλό βιβλίο με κανόνες, αλλά φαίνεται ότι οι άνθρωποι δεν του έδωσαν και μεγάλη προσοχή", παρατήρησε. Κι ενώ η κουκουβάγια ξεφυλλίζει, σε μια σελίδα διαβάζει: "Θα ξαναχτίσουμε τα ερείπια". Τα ζωάκια ενθουσιάζονται και ξεκινούν την ανοικοδόμηση με ό,τι έχει απομείνει. Τα κράνη γίνονται σπίτια και σκεπές, οι κάλυκες καμινάδες, τα σπαθιά φανοστάτες... Κι έτσι έφτιαξαν το όμορφο χωριό τους. "Γι' αυτό λοιπόν λέμε Και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία...". Αλλά τα μικρά σκιουράκια έχουν ήδη αποκοιμηθεί κι η μαμά τους τα σκεπάζει με στοργή.
Παραμονή Χριστουγέννων. Ο παππούς σκίουρος επισκέπτεται τα εγγονάκια του τραγουδώντας "...Και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία...". "Τί είναι οι άνθρωποι, παππού;", ρωτά το μικρό σκιουράκι. "Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι στον κόσμο, παιδιά μου, αλλά απ' ό,τι θυμάμαι ήταν κάτι πλάσματα σαν τέρατα. Φορούσαν μεγάλα μεταλλικά σκεύη στο κεφάλι, περπατούσαν με τα πίσω πόδια, κρατούσαν στα χέρια μεγάλα σίδερα που πυροβολούσαν και κατέληγαν σε μαχαίρια, τα μάτια τους γυάλιζαν και είχαν τρομακτικές, μεγάλες μύτες - σαν κι αυτή - που έδεναν στο στομάχι (σ.σ. μάσκες αερίων)". "Χαιρόμαστε που δεν υπάρχουν πια άνθρωποι", δηλώνουν τρομαγμένα τα εγγονάκια. "Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί φέρονταν έτσι", συνεχίζει ο παππούς."Ήταν η πιο πεισματάρικη ράτσα που έχω δει ποτέ μου. Πάντα πολεμούσαν για κάτι και μόλις έλυναν το ένα θέμα, εύρισκαν άλλο για να τσακωθούν. Μια ήταν ο ένας ασήμαντος λόγος, μια ο άλλος! Κι όταν δεν είχαν τίποτα για να λογομαχήσουν, αυτοί που είχαν πλατυποδία πολεμούσαν μ' εκείνους που είχαν πεταχτά δόντια και οι χορτοφάγοι με τους κρεατοφάγους... Ώσπου μια μέρα μπλέχτηκαν σ' έναν φρικτό πόλεμο. Παντού σφαίρες, βόμβες σφύριζαν στον αέρα. Ήταν φοβερό. Πολεμούσαν και πολεμούσαν και πολεμούσαν..., μέχρι που απέμειναν δύο μόνο άνθρωποι κι ο ένας σκότωσε τον άλλον. Κι αυτοί ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στη Γη..." Στο σημείο αυτό βλέπουμε τα ζωάκια του δάσους να βγαίνουν έκπληκτα από τις φωλιές τους, ν' αντικρίζουν παντού ερείπια και να μην ξέρουν τι να κάνουν. Στα χαλάσματα ενός ναού έχουν βρει τη Βίβλο και η σοφή κουκουβάγια τη μελετά. Ο παππούς τότε ήταν ένα μικρό σκιουράκι, αλλά... "Ήμασταν όλοι πολύ μπερδεμένοι κι εγώ τότε έγινα ένας μικρός σωτήρας. Ρώτησα την κουκουβάγια: "Τι σημαίνει αυτό, κυρία κουκουβάγια;" "Ου φονεύσεις", μου απάντησε. "Χμμ! Μοιάζει να είναι ένα πολύ καλό βιβλίο με κανόνες, αλλά φαίνεται ότι οι άνθρωποι δεν του έδωσαν και μεγάλη προσοχή", παρατήρησε. Κι ενώ η κουκουβάγια ξεφυλλίζει, σε μια σελίδα διαβάζει: "Θα ξαναχτίσουμε τα ερείπια". Τα ζωάκια ενθουσιάζονται και ξεκινούν την ανοικοδόμηση με ό,τι έχει απομείνει. Τα κράνη γίνονται σπίτια και σκεπές, οι κάλυκες καμινάδες, τα σπαθιά φανοστάτες... Κι έτσι έφτιαξαν το όμορφο χωριό τους. "Γι' αυτό λοιπόν λέμε Και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία...". Αλλά τα μικρά σκιουράκια έχουν ήδη αποκοιμηθεί κι η μαμά τους τα σκεπάζει με στοργή.
Ελεύθερη μετάφραση: Χριστιάννα Λούπα
ΠΗΓΗ: Palmografos.com
